موزه زمان «نخستين موزه زمان سنجي در ايران» در خرداد ماه سال 1378 هجري شمسي به همت موسسه فرهنگي موزههاي بنياد مستضعفان فعاليت خويش را در زمينة نمايش سير تکاملي ابزارهاي زمان سنجي آغاز نمود.
اين موزه با فراهم آوردن زمينهاي مناسب به موضوعاتي چون مفهوم زمان، ديدگاه اقوام و ملل مختلف و نگرش آنها نسبت به زمان و چگونگي تکامل ابزارهاي زمان سنجي و صنعت ساعت و ساعتسازي پرداخته است.
نمايش ابزارهاي زمان سنجي به سه بخش ابتدايي، ساعتهاي مکانيکي وزنهاي و کوکي، ساعتهاي قابل حمل (جيبي و مچي) تقسيم شده است.
در بخش فضاي باز مجموعه، ماکت ساعتهاي ابتدايي همچون ساعت آفتابي، آبي، شني، سوختي به نماي گذاشته شده است. طبقه اول ساختمان موزه اختصاص به نمايش ساعتهاي مکانيکي وزنهاي و کوکي اعم از طاقچهاي، ديواري و ايستاده دارد و در طبقه دوم مجموعهاي از نفيسترين ساعتهاي جيبي و مچي و تقويم و نيز موضوعات مرتبط با زمان در معرض نمايش ميباشد.
ساختمان موزه با حدود 700 متر مربع زير بنا در محوطهاي با مساحت حدود 5000 متر مربع واقع شده است که به لحاظ دارا بودن هنرهاي گچ بري، کاشي کاري، مقرنس و گره چيني از بناهاي برجسته به شمار ميرود.
ساختمان موزه، بنايي قديمي و دوطبقه ميباشد که حدود 80 سال قدمت دارد و پيشينه اين باغ که در زعفرانيه واقع شده به دوره محمد شاه و ناصرالدين شاه برميگردد.
ساختمان پيشين از خشت و گل ساخته شده بود و اسکلتي چوبي داشت ولي به طور کلي مورد مرمت قرار گرفت و به صورت اسکلت آهني در آمد و تغييراتي نيز در داخل بنا صورت پذيرفت.
مهندس ابتکار، مهندس مشاور ساختمان بود و استاد کاشي نيز به عنوان معمار در اين بنا مشغول به کار بودند. مهندس ابتکار، حاج رمضان عباسيان را به عنوان معمار معرفي کردند و سپس در سال 1345 ه. ش از حاج عبدالکريم نويد تهراني به منظور گچبري ساختمان دعوت کردند که تعداد آنها حدود 40 نفر بود.
از طراحان گچبريها ميتوان به حاج عبدالکريم نويد تهراني، استاد فرهاد يحيي پور و حاج علي شيخي اشاره کرد.
گچبريهاي انجام شده در اين بنا تلفيقي از سبک ايراني و فرنگي است. نماي بيروني ساختمان مانند سردرها و حاشيه آنها ترکيبي از سبک قاجاريه و سبک جديد است.
در قسمتهايي از داخل بنا نظير سقف طبقه اول و ستونها گچبري ير روي آينه انجام شده است که جذابيت خاصي دارد. گچبري ستونهاي طبقه اول را استاد نعمت، شکلبندي و قاببندي سقف را آقايان استاد حبيب و حاج عبدالله، سقف سالن اصلي را حاج عبدالکريم نويد تهراني، دور پنجرهها و درها در قسمت خارجي ساختمان و سقف پاگرد طبقه اول را آقاي يحيي پور و بخشي از سرسرا را حاج علي شيخي انجام دادند.
از ديگر شاخصهاي هنري اين بنا ميتوان به هنر گره چيني چوبي درها و پنجرهها اشاره کرد که کار دستان هنرمند استاداني همچون حاج محمد کاشي و استاد حسين است. بر روي ديوارهاي اطراف اين بنا آجرکاريها و مقرنس کاريهاي زيبايي انجام شده است.
در داخل بنا اتاقي بسيار با شکوه چشم هر بيننده ايي را خيره ميکند که به اتاق اصفهانيها معروف است. طرح گچبري اين اتاق برگرفته از اتاق موزيک کاخ عالي قاپوي اصفهان و به سبک دوره صفويه ميباشد.
در سال 1353 ه. ش آقاي جواد رستم يکي از مينياتوريستهاي معروف برادران روحاني را براي گچبري اين اتاق به آقاي حسين خداداد صاحب بنا معرفي کرد و ايشان هم پذيرفت.
گچبري اتاق اصفهانيها به مدت سه سال (1353-1356 ه. ش) طول کشيد. طرحهاي اين اتاق به تشعير معروفند که طراح آن آقاي عيسي بهادري از شاگردان کمال الملک بودند.
در اين اتاق تابلوي بسيار زيبايي با نام تابلوي آفرينش گچبري شده است. گوشههاي سقف نيز مقرنس سه پايهاي با روکش طلا کار شده است که در اين روکش 99% مس و 1% طلا به کار رفته است.
گچبري اين مکان حدود ده سال به طول انجاميد که حاصل زحمات هنرمندان بسياري چون: مرحوم حاج عبدالکريم نويد تهراني، استاد فرهاد يحيي پور، استاد محمد يحيي پور، استاد حسن جعفري، عباس عباسيان، استاد نعمت، استاد شيخ فرج، استاد يحيي برجردي، حاج کاظم، حسن کوزه گر، حسين باقري، حاج حسين آهنگر، حاج اکبر رستم پيشه، احمد موسيوند، علي صادقي، اسکندر صادقي، حاج ماشاءا... قزويني، محمد علي اعلائي، استاد حبيب، استاد حسن تهراني، حاج علي شيخي، برادران عشقي، برادران روحاني، حاج عباس شهوندي، استاد غلامحسين و... ميباشد.
اين مجموعه تلفيقي از هنر و صنعت است که چشم هر بينندهاي را خيره ميکند.